Oldumu canlarım oldumu?

Bir gün bende acaba, acı ve çilesiz bir yaşam'da, halkımın mutlu gününü görerek, yazımı yazacakmıyım ölmeden bilemiyorum. Mutlu bir dünyada, halkımın mutluluğunu yazmak istiyorum. İçime ve yaşanılanlara bakarsanız yaşanılan koskoca bir hayat, sanki kömür karası gibi, simsiyah olmuş. Bu nasıl bir yaşam şeklidir'ki, toplumun çoğunluğu bu dünyada acı çekerken, bir avuç azınlık halkın kaderiyle oynayabiliyor. Kendileri yaptıklarından mutlularmı bilemiyorum amma, sanmıyorumki mutlu olsunlar. Onlar her gün korkularıyla cebelleşsinler...

Görüyor ve izliyoruz, korkuları beyinlerini sarmış. Korkularından rahat bir uyku dahi uyuyamıyorlar. Ne yazar'ki koskoca bir koruma ordusuyla korunsa dahi,mutlu ve huzurlu olacaklarını sanmıyorum. Bu nasıl bir ruh halidir'ki mazlum halka hep acı ve keder anlamış değiliz. Yeter; bitsin bu çile ve psikolijik baskı sendromu. Biraz olsun, insan onuruna yakışır bir şekilde,daha rahat bir nefes alınamazmı? Yapılan bu zulum ve çileler nereye kadar daha devam edecektir.

Lutfen siz söyleyin; Ülkem halkına yapılan bu baskı ve zulümler, bu şartlarda bitermi sizce? Ne olur yalvarıyorum birileri beni aydınlatsın.Yoksa bu böyle gelmiş böylemi gidecek diyorsunuz. Elbette gitmemelidir. Bu gösterilmeye çalışılan, pembe yalan ve dolanlarla, daha halkı ne kadar kandırabilirsiniz.

Ezilen mazlum halklar ve emekciler birleşin. Birlikten güc doğar. Birlikte hayat var, neşe vardır. Bu temenni ve iyi dileklerim bir ütopya değil, bu hepimizin ilkesi ideali ve sağ duyusu olsun. Böyle geldi böyle gitmemeli, bu hayat diyorum. Amma lakin; sanırım bu gidişle, bu özlemleri ben göremeyeceğim gibi geliyor bana...

Benden sonra; İnsanın insanı sömürmediği ve doğayı yok etmediği, eşit özğürlükcü sosyal adaletin hakim kılındığı bir düzen gelirse, işte o zaman mezarımın başına gelin ve şayet mezarımda bir taş var ise, rahat uyu Turhan Baba, özlediğin işte o yaşam tarzı geldi diye yazarsınız dostlarım. Oldumu canlarım oldumu?