Şükretmesini bilmeli insan

İnsan oğlu hep mükemmeli arar durur.
İyiyi bulunca onunla yetinmez, arar bulmaya çalışır çok iyiyi.
Bilmez ki çok iyi düşmandır iyiye her zaman.
Şükretmesini bilmeli insan, öncelikle haline. Gözlerinin gördüğüne, kulaklarının işitmesine, yürümesine, koşabilmesine, sahip olabildiklerine……….
Yazdık İstiklal’de boş gezmek diye. O caddeyi gezdikten sonra ben çok şeye şükrettim.
Sağlığımın yerinde olmasına şükrettim, o caddeyi iki kez gidip geldiğime şükrettim.
Yürüyebildiğime şükrettim, dizlerimin ağrısı olmadan.
Boşta gezen sokak çocuklarını gördüğümde bir barınacak evimin olmasına, çocuklarımın sağlığına şükrettim.
Bir ailem olmasına şükrettim.
İşsiz bir kenarda kaval çalanı, saz çalanı görünce işim olduğuna şükrettim.
O soğukta titreyen insanları görünce durumuma şükrettim.
Gözleri görmeyen kaval çalanı görünce gördüğüme şükrettim.
Tatlıcıda tat aldığıma şükrettim.
Yolda gezen travestileri görünce onlar gibi olmadığıma şükrettim.
Sarhoş olup yalpalayarak gezenleri, uyuşturucu çekenleri görünce kötü alışkanlıksız olmama şükrettim..
Kaldırımda karikatür çizenleri gördüğümde evimde kendim çizmeme şükrettim.
Yazmaya, konuşmaya, gezmeye şükrettim.
Caddede gezen başıboş kedi ve köpekleri görünce insan olduğuma şükrettim.
Yıllar sonra da olsa sevdiğim dostlarımı gördüğüme şükrettim.
Bana tüm bu güzellikleri veren Yaradan’ıma şükrettim.
Şükrederken de Allah’ın verdiği aklı daha iyi kullanmak gerektiğini düşündüm.
Bunu düşünebildiğime şükrettim.