İŞÇİ SINIFININ SÖMÜRÜCÜLERİ

​Sanayi devrimiyle birlikte İşçi sınıfı diye yeni bir sınıf doğdu bu sınıf Kapitalist dünyanın üreticisi ve kapitalistlere sermaye birikimi yani artı değer üreten en dinamik sınıf oldu.

Tarlasından, toprağından kopup sermayeye emek karşılığı alın teri dökmeye başladı. Bu yeni sınıfın çalışma şartları inanılmaz derecede zordu. Sakatlanan ve ufak bir yanlışı görülen işçi sorgusuz sualsiz kapı dışarı ediliyor, yeni iş bulana kadar evsiz ve aç kalıyordu. Kendi aralarında bir dayanışma sandığı oluşturup, ayda bir günlük yevmi yelerini ya da gönlünden kopanı bu sandığa atıyorlardı. Bu sandıkta toplanan paralar, sakatlanan kapı dışarı edilen işçilere veriliyordu, bu sandıklar darda ve işsiz kalan işçiler için büyük bir derman ve inanılmaz bir dayanışma ağına dönüştü.
​Bu sandıklar sonradan İşçi sınıfının en öz örgütü, eli, ayağı, okulu ve en kuvvetli silahı oldu. Tek, tek işçiler patronla hak aramak yerine bütün işçilerin haklarını kendi içlerinden seçtikleri en güvenilir işçi önderleri olan işçiler yapıyordu. Bu güçlü örgütlülüğü kendi lehine çevirmek isteyen patronlar, kendine sadık işçilerden fabrikanın sarı renkli bir bölümünü ayırarak patron tarafından sendikalar kuruldu. Bu sendikalara bütün dünya işçi sınıfınca sarı sendikalar denilip, sınıfın çıkarlarını savunan işçiler bu sendikaları patron sendikaları olarak düşkün ilan ettiler. Sarı sendikacılar güya işçiden yana görünüp devamlı patronun çıkarını savundular. Sonraları işçilerin kendi öz örgütleri olan sendika liderlerini patron satın alarak, kendi lehine kullanmaya başladı.
​2022 Aralık ayında asgari ücret artışı tartışmalarında, TÜRK İŞ başkanı asgari ücret 7850tl olsun diye, patron ve iktidara bal gibi bir jest yaptı. TÜRK İŞ açlık sınırını 8000 lira, yoksulluk sınırını 20 bin liranın üzerinde belirleyip enflasyonu yüzde 350 gibi hesaplarken, bu asgari ücret önerisi sarı Sendikayı bize bir kez daha hatırlatmış oldu. Ülkemizdeki büyük Sendikalar TÜRK İŞ ve diğerleri sol gösterip sağ vurarak, sermaye ve iktidarın en sadık sendikacıları oldular. Bu gün adı devrimci olan DİSK ve öteki sendikalarda işçilerden uzaklaşıp, patrona daha da yaklaşmış durumdalar.
​Büyük sendikalar genel kurullarında üst kurul delegelerini ayarlayarak sadece yöneticiler için öyle kıyak maddeler geçirmişler ki, mecliste ki milletvekillerinin haklarından on kat daha ilerdeler. Bir sendika yöneticisi milletvekilinden daha fazla ücret alır. Sendikacılar ölene kadar hiç emekli olmazlar, esas işçi iken çalıştıkları kurumlardan emekli olup emekli maaşı alırken, ölene kadar sendika yöneticiliğini asla bırakmazlar.

Sendikalar ülkemizin en karlı işletmeleri olarak çalışırlar. İşçinin aylık bir iş günü otomatikman sendikaya akar. Fabrikalar gibi, ne enerji, vergi,  bina kirası gibi hiçbir girdisi yoktur. Darphane gibi para basarlar, sendika genel başkanları, kendi memleketlerine sendikanın parasıyla, Okul, Cami vs yaptırırlar.

Sendikaların birçok ilde beş yıldızlı Otelleri, deniz kenarlarında lüks tesisleri var ki buralarda işçiler değil kendi yandaşları gününü gün ederler. Her toplu sözleşmede sendika en üst yöneticileri işçiye verilecek her bir artı puan değerinde kendi hesaplarına gizlice bir yerlerden para aktarılır. Bu rüşveti bütün herkes bilir ama rüşvetin belgesi olmadığı için kimse belgeleyemez.

Sendika genel merkez yöneticileri ve genel başkanlarının varlıkları, binlerce dönüm arazi, han, hamam, apartıman ve fabrikaları olanlar sayıca çoktur. Bu kadar mirası nereden aldın diye soranlara miras düşmanı, vatan haini diye allı güllü iftiralarla üste çıkarlar. Hiçbir sendika üst yönetiminden seçimleri kaybedince geri işçi olarak çalışan tek bir sendikacı tarihte pek görülmemiştir.
​Halbu ki bu sendikacılar işçidir, işçinin aldığı ücretin üstünde ve dışında kesinlikle kuruş ücret almamalıdırlar. KESK yöneticileri sınıf sendikacılığı çizgisine yakın hareket ederek, işyerlerinde ki aldıkları ücretleri sendika başkanı olduklarında da alıyorlar.