HAYALLER UMUTLAR YOK OLDU

Osmanlıda halk Padişahın[ tebaası ]yani kulu, kölesidir. Padişah Tanrının yeryüzündeki temsilcisi, halk da Tanrının temsilcisinin kuludur. Eğer bir yönetici halkı kendisiyle eşit görürse kulluk girdabına girmiş olur ki halk bundan büyük rahatsızlık duyar.

Nasıl benim üstümdeki elçim, Padişahım benim gibi bir basit insan olur diye, onu kendisine lider kesinlikle kabul etmez. İki yıldır ki ülkede yüksek enflasyon, pahalılık ve alım gücünün bu kadar yerlerde sürünür gibi düşmesi insanların psikolojisini bozdu.

Yolda yürüyen insanların neredeyse yüzde doksanı, kendi kendiyle konuşup içinde ki çıkmaza bir çare bulamanın çaresizliği içersinde kendi kendine çareler arama peşinde. Şimdi bu yüzde sekseni aptal Aziz Nesinlik halkın aklını çalmak için Ceyhan’da Petrol, Karadeniz’de doğal gaz, Jeli bon ve Araplardan yeşil Dolar buluyorlar. Halkın geçmiş alışkanlıkları tersine dönmüş durumda perişanlık haddi aşmış gidiyor.

Eskiden karı, koca çalışan evli çift, bir ev, bir araba, bir yazlık ya da yaylada ferah bir ev hayaliyle hayatını güzel sarı, pembe rüyalarla süslerlerdi. Üniversite öğrencileri okulu bitirince kendine güzel bir iş yeri, ofis vs hayali kurarlardı. Gençler iş güç sahibi olunca iki canın bir bedende hayat bulduğu evlilik hayaliyle ne güzel rüyalar görür onunla yanar tutuşurlardı.

Bu gün işsizlik önü alınamaz bir koca orduya dönüşmüş, açlık sınırı 7.000 liraya dayanmış, yoksulluk sınırı 20. 000 lirayı aşmış durumda iken. Asgari ücret 4. 250 den 6. 000 liraya çıkacak dedikoduları yapılıp, üniversite mezunları bulabilirlerse 5.000 liraya açlık sınırında çalışmaya dünden razılar. Bu gün ise insanların umutlarını, hayallerini güzel duygularını, yaşam için gelecek ne varsa ellerinden aldılar. Artık hiçbir kimse gelecek için bir umut ve güzel bir hayal kurmayı kesinlikle düşüncelerinden silmiş durumdalar.

Bu ülkede zengin, fakir ve orta gelirliler dahi gelecek için eskisi gibi güzel hayalleri yok umut tükenmiş durumda. Artık hiç kimsenin bir araba bir ev, yazlık gibi uçuk, kaçık düşünce ve hayalleri artık yok olmuş. Mühendis ve Doktorlar bile yoksulluk sınırının çok altında ücretle bu ülkede yaşayamayacaklarını anlayıp iktidarında eliyle çareyi yurt dışına kaçmakta buluyorlar.

Ülke çoktan iflas etmiş ama henüz iflas bayrağı açılmadı. Yirmi yılda Türk insanının elinden o güzel hayallerini ve ne kadarda uzakta ve cılızda olsa o umudu ellerinden alındı.