Mihman Alevi inancında Ali’dir

Mihman bilindiği üzere misafir demek, misafir bir evin şanı, şöhreti, neşesi ve yakışığıdır. Misafir geldiği evi sahiplenen, o evi kendi evi gibi benimseyen, orada ikram göreceğini bilerek gelen tanıdık, bildik, dost akrabadır. Misafir hasrettir, ayrılık, gurbet ve sılasına kavuşan özlemdir.

Mihman Alevi inancında âlidir, Alevinin evine gelen misafir, bir Alevi için, çok değerlidir. Sokak kamuya ve herkese açık olan, o şehrin bütün insanların, ortak kullandığı, evlere açılan ilk kapıdır. Kaportasız korunaksız, açıkta olan bir yerdir, çırılçıplak özgür korunaksız bir alandır.
Sokak hayvanları, işte böyle çırılçıplak ve korumasız bir alanda kendine yer bulmaya çalışan canlılardır. Sokak köpekleri, sokak kedileri lafı oturmuş ve kabul görmüş bir söylem ama sokak insanları, hem cinslerine biraz garip geliyor. Her şehirde ne kadar sokaklarda yaşayan, insan var kimse bilmiyor. Bu soğuk, kış gününde nerede kalırlar, nerede sabahlarlar, sıcak evlerinde oturan umarsız insanların hiç de umurunda değil.

Sokak bağımsız, özgür bir yerdir ama kimsesizliktir de. Marksın dediği gibi, sokaklarda gezmeye, her yere gitmeye özgürsünüz ama paranın geçtiği yerde, açsın ve giremezsin. Sokak özgürlüğü böyle soyut bir özgürlüktür, açsın karnı doyuramazsın, üşürsün örtünecek ne bir elbise alabilirsin, ne de kapalı bir yere girebilirsin.
Son yıllarda, az da olsa sokak hayvanlarına karşı bir duyarlılık gelişti. Hayvan sever güzel insanlar, sokaklarda, kedi köpek barınakları yapıyor ve mama koyuyorlar. Benim sokağımda da, kedi köpekleri doyuran, yiyecek, mama veren insanlar var, çok muhteremdirler kendileri.
Gelişmiş batılı ülkeler bu sorunu aşmış ve çözmüş durumda, sokak insanları diye bir kavram o gavur memleketlerinde yok. Asgari geçim aylığı, sosyal yardım diye, bir insanın, bir ailenin, geçineceği kadar her ay maddi yardım yapıyor o dinsiz ülkeler, işsiz ve mağdurlara.

Sokaklarda tek bir hayvan görmek olası bir şey değil, onu çok güzel çözmüşler. Gavur memleketleri, kimsesizlerin kimsesi olmuşlar ama bizim, Allahçı dini bütün ülkeler, kimsesizleri görmemekte ısrarlılar.
İnsanın vicdanı ve merhameti yoksa Allah inancı sadece dilindedir, gönlünde ve kalbinde yoktur demektir. Allahın sopası yok lafı vicdanı ve merhameti olmayanlar içindir. Bence her hangi bir dini inanç ve Allah inancında olan bir kimse, bütün canlıları, Allah yaratığını ve Allahın yarattığı her şeyi Allah adına kutsaması gerekir.
Dinli dinsiz her kişi, bütün canlılara vicdanı ve merhametiyle yaklaşıp, o kimsesiz canlıları. Kendi evinin ve sokağının mihmanı sayarak, her yediği lokmadan, mihman kabul ettiği her canlının hakkı olduğunu düşünerek, hareket etmeli. Kendisini sokaktaki, korumasız, kimsesiz canlıların bir an olsun yerine koyarak, onların dermanı olmayı kendisine bir görev kabul etmeli.

Evinde yemek yerken, aynı benim gibi, kedilere, köpeklere vereceği yiyecekleri, özenle seçip ayırmalı. Kedi, köpek yiyeceği
bellidir, onlar etçildir, yemeğin içindeki, etten, tavuktan şunlarda sokaktaki dostlarımızın diye, iki tike ayırmalıdır. Bunu yapan insanlar, sokaktaki, kedilerin, köpeklerin bir zaman sonra, nasıl peşinden, bir dost gibi yaklaştıklarını görecek. Manevi bir rahatlık ve güzel duygularla, geçmişindeki kötü, benliklerinden kurtulmanın yolunu bulmuş olacaklardır. Yaş kemale ermediği zamanlarındaki,bilmeden yaptığına inandığı, günahlarından arınıp, çok büyük sevaplara, nail olacaktır.

Sevmek,sevilmek, bölüşmek, paylaşmak ve onunla birlik olmakla başlar. Dünya malı dünyada kalır, öteki dünyaya, mal götürmek yok, zebaniler hiçbir şey kabul etmiyormuş, ona göre.